Historia Narciarstwa

Kolebką narciarstwa jest Skandynawia. Jak łatwo się domyślić, początkowo narty nie miały służyć rozrywce, lecz udogodnieniu codziennego życia. Dwie deski przyczepione do futrzanych butów nie pozwalały człowiekowi ugrzęznąć po pas w śniegu. Przemieszczanie stało się więc szybsze, wygodniejsze i łatwiejsze. Najstarsze rysunki nart pojawiły się na malowidłach skalnych zrobionych około 5000 lat temu w Rødøy w Norwegii. Najstarsze narty pochodzą sprzed 3500 lat. Znalezione zostały w Szwedzkiej prowincji Angermanland. Miały 111cm długości i od 9,5 do 10,4cm szerokości. Przy końcach ich grubość wynosiła około 1cm, a pod stopą około 2cm. W środkowej części znajdowało się wyżłobienie zabezpieczające stopę przed wysuwaniem się na boki. Nie były to narty służące do zjazdów, lecz zabezpieczały przed zapadaniem się w śniegu. Niezależnie narty zostały również wynalezione przez plemiona zamieszkujące obecne tereny Iranu 2000 lat p.n.e. Naukowcy doszli do wniosku, że narty powstały w kilku miejscach równocześnie tam, gdzie klimat i warunki wytworzyły do tego potrzebę. Dlatego też pierwsze narty podzielono na trzy typy:

Typ południowy – narty krótkie, gołe, bez podbicia skórzanego z wyżłobieniem dla stopy. Narty tego typu występowały od Uralu po południową Skandynawię oraz w krajach nadbałtyckich aż po Polskę.

Typ arktyczny – występował na Syberii i w północnej Skandynawii. Narty te mają oba końce ostro zakończone i podgięte, obciągnięte futrem. Posiadały cztery otwory, przez które były przeciągnięte rzemienie służące do mocowania.

Typ północny – występował tylko w Europie w rejonie Finlandii. Narty były nierównej długości i szerokości. Narta lewa z rowkiem była dłuższa, tzw. narta ślizgowa, zaś narta prawa krótsza i szersza podbita była skórą – narta odbijająca.

Uzupełnieniem tego ekwipunku był oczywiście kij, który spełniał różne zadania. Służył do kierowania, hamowania, utrzymywania równowagi oraz jako broń podręczna. Pierwsza wzmianka o użyciu dwóch kijów pochodzi dopiero z 1713 r. W okresie średniowiecza spotykamy już pisemne wzmianki o nartach w pieśniach i legendach skandynawskich. W owym czasie narty służyły do celów komunikacyjnych i myślistwa. Dopiero wiek XIX rozpoczął nową erę w dziejach narciarstwa nie tylko jako środka lokomocji, ale jako dyscypliny sportu. Za kolebkę narciarstwa uważa się Norwegię, gdzie w 1843 roku w Tromso rozegrano pierwszy bieg narciarski na dystansie pięciu kilometrów. Natomiast już w 1850 roku w Telemark zaczęto uprawiać biegi w formie slalomu, zjazdu i skoki przez stopień. Pierwszy konkurs skoków został zorganizowany w 1868 roku w Christiani. Do wzrostu popularności narciarstwa i rozpowszechnienia na całym kontynencie, a szczególnie w krajach alpejskich pod koniec XIX wieku przyczynił się norweski badacz Fridtjof Nansen. Początek XX wieku to burzliwy rozwój narciarstwa, powstają pierwsze szkoły narciarskie i następuje wyraźny podział na narciarstwo klasyczne i zjazdowe. Ojcem narciarstwa alpejskiego nie jest jednak Norweg, lecz mieszkaniec Austrii – Mathias Zdrasky. Ten mieszkający w miejscowości Lilienfeld, w pobliżu miasta St. Pölten Czech, zainteresował się narciarstwem pod wpływem lektury książki autorstwa norweskiego podróżnika. Nansen opisywał swoją podróż na nartach przez Grenlandię. Zdrasky postanowił spróbować narciarstwa. Widział w nim możliwości rozwoju alpejskich kurortów, w większości świecących pustkami w zimie. Zamówił parę nart i postanowił je wypróbować już w drodze z poczty. Spotkało go jednak srogie rozczarowanie. Zbyt długie narty zupełnie nie sprawdzały się w warunkach alpejskich stoków. Problem wynikał z niewiedzy i kompletnej nieznajomości techniki jazdy. Narty znakomicie spisujące się jako skitourowe na płaskowyżach i niewielkich stokach prowincji Telemark, wymagały ogromnych umiejętności na stromych zboczach Alp. Zdrasky eksperymentował z długością oraz z opracowywaną przez siebie techniką jazdy. Stwierdził, że optymalną długością jest 190cm. Opanował jazdę pługiem i boczny ślizg hamujący. Obie techniki były konieczne do opanowania prędkości podczas jazdy po stromym zboczu. W późniejszym okresie wprowadził także stosowanie dwóch kijów, zamiast jednego. Dzięki opanowaniu prędkości technikami Zdraskyego, poszerzyła się znacznie grupa ludzi uprawiających narciarstwo, które stało się bardziej dostępne dla ludzi mniej wysportowanych i odważnych. Narodziło się narciarstwo masowe niosące za sobą konieczność wyprodukowania większej ilości nart, co przyczyniło się do postępu technologicznego w tej dziedzinie.

Wybitni Narciarze

Miejsce	Imie	Nazwisko	Narodowość	Liczba Medali
1	Kjetil	Aamodt	Norwegia	8
2	Alberto	Tomba	Włochy	5
3	Toni	Sailer	Austria	3
3	Jean-Claude	Killy	Francja	3

Gdzie wyjechać na narty?

Kierunki wybierane przez Polaków są różne, dużo osób preferuje narty w kraju, natomiast reszta jest zwolennikami wyjazdów za granice:

Jakie narty kupić?

Narty dzielą się na tradycyjne i carvingowe. Różnica między nartą tradycyjną a carvingową widoczna jest na pierwszy rzut oka. Narty tradycyjne mają niemal identyczną szerokość deski na całej długości, lub nieznacznie zwężają się od dziobów do piętek.Narty carvingowe są znacznie szersze na noskach oraz piętkach i zwężone w miejscu umieszczenia wiązań. Są też krótsze od nart tradycyjnych. Narty tradycyjne były kiedyś bardzo popularne, jednak z chwilą pojawienia się carvingów zaczęły odchodzić do lamusa. Obecnie wszystkie produkowane narty mają cechy carvingów. Typy nart a jazda na nich W jaki sposób typ nart przekłada się na jazdę? Narty tradycyjne stawiają wymagania – chcesz korzystać z uroków białego szaleństwa, musisz mieć żelazną kondycję i odpowiednie przygotowanie. Dobrze dobrane carvingi, o umiarkowanej sztywności, potrafią wybaczyć wiele błędów początkującym narciarzom i nie narzucają alpejskich rygorów sprawnościowych. Ich nazwa pochodzi od angielskiego czasownika to carve, czyli rzeźbić. Nieprzypadkowo. Taliowanie, czyli różnica w szerokości: noski – talia – piętki, narty, ściśle związane jest z promieniem jej skrętu. Po wejściu w zakręt narta carvingowa dosłownie „rzeźbi” łuk, przez co znacznie łatwiej rozpocząć i przeprowadzić ten manewr. To rewolucyjne rozwiązanie wprowadziło narciarstwo w zupełnie nowy etap. Eksperymenty producentów z taliowaniem przyniosły szereg modeli, które sprawdzają się w różnych warunkach i dostosowane są do poziomu umiejętności i dynamiki jazdy narciarza. Produkowane są nawet osobne serie dla kobiet i dla mężczyzn (patrz następne części artykułu). Dzięki temu każdy może dobrać narty dla siebie.

Prezentacja-Galeria Narciarstwa

Stoki, na których odbywają się zawody

W 1900 roku odbyły się pierwsze zawody narciarskie: zjazd w Bière, a w roku 1922 – pierwsze zawody slalomowe (z rozstawionymi tyczkami), pierwsze mistrzostwa świata w narciarstwie alpejskim odbyły się w 1931 roku w Mürren. Narciarstwo alpejskie nie stawało się sportem popularnym ze względu na konieczność podchodzenia pod górę z nartami, co wymagało sporej kondycji. W niektórych kurortach oferowano „wyciągi saniowe” pozwalające na wjazd na niezbyt strome stoki saniami ciągnionymi przez konie. Dopiero wynalazek wyciągu narciarskiego (koleje linowe – pierwsze kolejki powstawały od 1912 roku) pozwolił na dynamiczny rozwój narciarstwa alpejskiego, stylów zjazdowych (carving – lata 80. XX wieku) oraz konstrukcji sprzętu (m.in. usztywnienie pięty, bezpieczniki – lata 60. XX wieku).

Kontakt

Wiktor Marchwicki

Nr indeksu:136156

Energetyka EN-2 L4

Rok 2 Semestr 4

E-mail: wiktor.marchwicki@student.put.poznan.pl

Telefon: 123-123-123

Adres: ul. Jana Nowaka 345 Poznań

Zegar

Aktualny czas:


Czas przebywania na stronie:


Data:



Licznik odwiedzin strony:

Wykorzystane źródła

• http://wysocki-ski.pl/abc-narciarza/historia-narciarstwa/
• https://www.ntn.pl/jak-dobrac-narty/
• https://pl.wikipedia.org/wiki/Narciarstwo_alpejskie
• https://www.skionline.pl/